| უნიფიცირებული დასახელება: | გლიმეპირიდიGlimepiride | ||
| ა.თ.ქ. კლასიფიკაცია: | |||
A10BB12 | A საჭმლის მომნელებელი ტრაქტი და ნივთიერებათა ცვლა | ||
| 10 პრეპარატები შაქრიანი დიაბეტის მკურნალობისათვის | |||
| B პერორალური ჰიპოგლიკემიური პრეპარატები | |||
| B სულფანილ შარდოვანას წარმოებულები | |||
| ანოტაცია: | |||
| ფარმაკოლოგიური თვისება: | გლიმეპირიდი, წარმოადგენს პერორალური გამოყენების ჰიპოგლიკემიურ პრეპარატს - სულფანილშარდოვანას წარმოებულს. იგი ასტიმულირებს პანკრეასის ბეტა-უჯრედების მიერ ინსულინის სეკრეციას, აძლიერებს ინსულინის გამონთავისუფლებას, მაღლა სწევს ინსულინისადმი პერიფერიული ქსოვილების მგრძნობელობას. | ||
| ფარმაკოკინეტიკა: | 4 მგ სადღეღამისო დოზით პრეპარატის მრავალჯერ მიღებისას სისხლის შრატში მისი მაქსიმალური კონცენტრაცია (Cmax) აღინიშნება დაახლოებით 2.5 საათის შემდეგ და შეადგენს 309 ნგ/მლ; არსებობს ხაზოვანი (ან წრფივი) თანაფარდობა დო ზასა და Cmax-ს შორის, აგრეთვე დოზასა და AUC (ფართობი მრუდისა ”კონცენტრაცია-დრო”) შორის. გლიმეპირიდისათვის დამახასიათებელია აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა. საკვების მიღება არ ახდენს არსებით გავლენას მის შეწოვაზე. გლიმეპირიდისათვის დამახასიათებელია განაწილების ძალზე დაბალი მოცულობა (8.8 ლმდე), რომელიც დაახლოებით ტოლია ალბუმინის განაწილების მოცულობისა; აგრეთვე პლაზმის ცილებთან შეკავშირების მაღალი ხარისხი (99%-ზე მეტი) და დაბალი კლირენსი (48 მლ/წთ). რადიოიზოტოპით ნიშანდებული გლიმეპირიდის დოზის ერთჯერადი მიღების შემდეგ რადიოაქტიურობის 58% აღმოჩნდა შარდში და 35% განავალში. შეუცვლელი ნივთიერება შარდში არ გამოვლინდა. ნახევრადგამოყოფის პერიოდი შეადგენს 5-8 საათს. მაღალი დოზების მიღების შემდეგ ნახევრადგამოყოფის პერიოდი იზრდება. სხვადასხვა სქესისა და ასაკობრივი ჯგუფის პაციენტებს გააჩნიათ მსგავსი ფარმაკოკინეტიკური პარამეტრები. თირკმელების ფუნქციის დარღვევის (კრეატინინის დაბალი კლირენსი) მქონე პაციენტებს აღენიშნებოდათ გლიმეპირიდის კლირენსის მომატებისა და სისხლის შრატში მისი საშუალო კონცენტრაციების შემცირების ტენდეცია. ამგვარად, ამ კატეგორიის პაციენტებს არ ემუქრებათ პრეპარატის კუმულაციის დამატებითი საშიშროება. | ||
| ჩვენება: | ინსულინდამოუკიდებული შაქრიანი დიაბეტი (ტიპი 2) დიეტით თერაპიისა და ფიზიკური დატვირთვების არაეფექტურობის დროს. გარდა ამისა, გლიმეპირიდის გამოყენება შესაძლებელია ინსულინის პრეპარატებთან ერთად II ტიპის ინსულინდამოუკიდებული შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულებში. | ||
| დოზირება და მიღების წესი: | პრეპარატის საწყის და შემანარჩუნებელ დოზას ადგენენ ინდივიდუალურად, სისხლში და შარდში შაქრის დონის რეგულარული კონტროლის შედეგების საფუძველზე. სისხლში და შარდში შაქრის დონეზე რეგულარული დაკვირვება საშუალებს იძლევა განვსაზღვროთ პრეპარატის მიმართ პირველადი ან მეორადი რეზისტენტობა. საწყისი დოზა და მისი შერჩევა: მკურნალობის დასაწყისში ინიშნება 1 მგ გლიმეპირიდი დღეში ერთხელ. საჭიროების შემთხვევაში დღეღამური დოზა თანდათან შეიძლება გაიზარდოს სისხლში შაქრის დონის რეგურალური კონტოლის პირობებში ( 1-2 კვირის ინტერვალით) შემდეგი სქემის მიხედვით: 1 მგ, 2 მგ,3 მგ, 4 მგ, 6 მგ და გამონაკლის შემთხვევებში 8 მგ. კარგად კონტროლირებადი შაქრიანი დიაბეტით დაავადებული ავადმყოფებისათვის სადღეღამისო დოზის დიაპაზონი შეადგენს 1-დან 4 მგ-მდე. მხოლოდ ცალკეულ ავადმყოფებში აღინიშნება თერაპიული ეფექტი პრეპარატის 6 მგ-ზე მეტი სადღეღამისო დოზის მიღებით. მაქსიმალური სადღეღამისო დოზაა 8 მგ. დოზის კორექცია: შაქრიანი დიაბეტის კომპენსაციის მიღწევისას მატულობს მგრძნობელობა ინსულინის მიმართ. ამასთან დაკავშირებით მკურნალობის პროცესში შეიძლება შემცირდეს გლიმეპირიდზე მოთხოვნილება. ჰიპოგლიკემიის განვითარების თავიდან ასაცილებლად საჭიროა დროებით შევამციროთ დოზა ან მოვხსნათ პრეპარატი. დოზის კორექცია საჭიროა აგრეთვე წარმოებდეს ავადმყოფის სხეულის მასის ან ცხოვრების წესის შეცვლის შემთხვევაში, ან ისეთი სხვა ფაქტორების წარმოქმნისას, რომელიც ხელს უწყობს ჰიპო- ან ჰიპერგლიკემიის განვითარების რისკის მომატებას (იხ. განსაკუთრებული მითითებები). შაქრის დონის დამწევი სხვა პრეპარატებიდან გლიმეპირიდზე ავადმყოფის გადაყვანა: არ არსებობს ზუსტი თანაფარდობა გლიმეპირიდისა და შაქრის დამწევი სხვა პერორალური პრეპარატების დოზებს შორის. ამგვარი პრეპარატებიდან გლიმეპირიდზე გადაყვანისას მისმა სადღეღამისო საწყისმა დოზამ უნდა შეადგინოს 1 მგ (იმ შემთხვევებშიც კი, როდესაც ავადმყოფი გლიმეპირიდზე გადაჰყავთ სხვა შაქრის დამწევი პერორალური პრეპარატის მაქსიმალური დოზიდან). გლიმეპირიდის დოზის ნებისმიერი მომატება საჭიროა მოხდეს იმ რეკომენდაციების შესაბამისად, რომელიც წარმოდგენილია ქვეთავში საწყისი დოზა და დოზის შერჩევა. საჭიროა მხედველობაში მივიღოთ ადრე გამოყენებული სხვა შაქრის დამწევი პერორალური პრეპარატის ეფექტურობის ხარისხი და ხანგძლივობა. შეიძლება წამოიჭრას დროებით მკურნალობის შეწყვეტის საჭიროება ადიტიური ეფექტის თავიდან ასაცილებლად, რომელიც ზრდის ჰიპოგლიკემიის განვითარების რისკს. გამოყენება ინსულინთან კომბინაციაში: იმ შემთხვევებში, როდესაც გლიმეპირიდის მაქსიმალური დოზის მიღებით ვერ ხერხდება სისხლში შაქრის დონის ნორმალიზება, შესაძლებელია მისი კომბინაცია ინსულინთან. ასეთ შემთხვევაში, ექიმის მიერ დანიშნული გლიმეპირიდის ბოლო დოზა უცვლელი რჩება. ინსულინით მკურნალობა იწყება მინიმალური დოზიდან მისი შემდგომი თანდათანობითი გაზრდით და სისხლში შაქრის დონის კონტროლით. კომბინირებული მკურნალობა საჭიროებს აუცილებელ საექიმო კონტროლს. სადღეღამისო დოზის დრო და ჯერადობა განისაზღვრება ექიმის მიერ ავადმყოფის ცხოვრების წესის გათვალისწინებით. როგორც წესი, სადღეღამისო დოზა ინიშნება ერთ მიღებაზე, უშუალოდ საუზმის წინ. თუ კი სადღეღამისო დოზა დროზე არ იქნა მიღებული, მაშინ პრეპარატი უნდა მიიღონ უშუალოდ პირველსავე კვების წინ. გლიმეპირიდის აბებს იღებენ მთლიანად, დაუღეჭავად, საკმარისი რაოდენობის წყალთან ერთად (დაახლოებით 100-200 მლ). ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ გლიმეპირიდის მიღების შემდეგ არ გამოტოვოთ საკვების მიღება. მკურნალობის ხანგძლივობა: როგორც წესი, გლიმეპირიდით მკურნალობა ხანგძლივია. პრეპარატი საჭიროა მივიღოთ დანიშნული დოზითა და დანიშნულ დროს. შეცდომები პრეპარატის გამოყენებაში, მაგალითად, მისი მიღების გამოტოვება, არასდროს არ შეიძლება გამოვასწოროთ შემდგომში უფრო მაღალი დოზის მიღებით. ექიმმა და ავადმყოფმა წინასწარ უნდა მოილაპარაკონ იმ ღონისძიებების შესახებ, რომლებიც მისაღებია ამგვარი შეცდომების შემთხვევაში (მაგ. წამლის ან საკვების გამოტოვება) ან ისეთი სიტუაციებში, როდესაც შეუძლებელია დადგენილ დროში პრეპარატის მორიგი დოზის მიღება. ავადმყოფმა სასწრაფოდ უნდა შეატყობინოს ექიმს პრეპარატის ძალზე მაღალი დოზის მიღების შესახებ. | ||
| გვერდითი მოვლენები: | ნივთიერებათა ცვლის პროცესების მხრივ: ჰიპოგლიკემია. ჰიპოგლიკემიის შესაძლო ნიშნები: თავის ტკივილი, თავბრუსხვევა, შიმშილის გრძნობა, გაძლიერებული ოფლიანობა, ტრემორი, ტაქიკარდია, არტერიული ჰიპერტენზია, ტკივილი გულის არეში, არითმიები, გულისრევა, ღებინება, შფოთვა, ძილის დარღვევა, მოუსვენრობა, აგრესიულობა, ყურადღების კონცეტრაციის დარღვევა, ფსიქომოტორული რეაქციების სისწრაფის დაქვეითება, აპათია, დეპრესია, ძილიანობა, მეტყველების დარღვევა, აფაზია, მხედველობის დარღვევა, მგრძნობელობის დარღვევა, პარეზები, ცენტრალური გენეზის კრუნჩხვები, ცნობიერების დაბინდვა და გონების დაკარგვა კომაში ჩავარდნამდე, ზედაპირული სუნთქვა და ბრადიკარდია. ჰიპოგლიკემიის მძიმე შეტევის კლინიკური სურათი წააგავს თავის ტვინში სისხლმიმოქცევის დარღვევის სურათს. ყველა აღწერილი ნიშანი თითქმის ყოველთვის ქრება ჰიპოგლიკემიის ნიველირების შემდეგ. თვალის მხრივ: მკურნალობის დროს (განსაკუთრებით მის დასაწყისში) შეიძლება აღინიშნოს სისხლში შაქრის დონის ცვლილებით გამოწვეული მხედველობის ტრანზიტორული დარღვევები. კუჭ-ნაწლავის და ღვიძლის მხრივ: ზოგჯერ შეიძლება აღინიშნოს გულისრევა, პირღებინება, ეპიგასტრიუმში სიმძიმისა და დისკომფორტის შეგრძნება, ტკივილი მუცლის არეში, დიარეა, იშვიათ შემთხვევებში - ღვიძლის ტრანსამინაზების აქტივობის მომატება, ქოლესტაზი, სიყვითლე, ჰეპატიტი (ღვიძლის უკმარისობის განვითარებამდე). სისხლმბადი სისტემის მხრივ: იშვიათად შესაძლოა განვითარდეს თრომბოციტოპენია, გამონაკლის შემთხვევებში - ლეიკოპენია, ჰემოლიზური ანემია ან ერითროციტოპენია, გრანულოციტოპენია, აგრანულოციტოზი და პანციტოპენია (მიელოსუპრესიის შედეგად). ალერგიული რეაქციების მხრივ: ზოგჯერ შესაძლოა აღინიშნოს ქავილი, ჭინჭრის ციება, გამონაყარი კანზე. ამგვარი რეაქციები, როგორც წესი, ზომიერად გამოხატულია, მაგრამ შესაძლოა მოხდეს პროგრესირებაც და თან დაერთოს არტერიული წნევის დაწევა, დისპნოე, ანაფილაქსიური შოკის განვითარებამდე. ჭინჭრის ციების გამოვლენის შემთხვევაში საჭიროა დაუყოვნებლივ მივმართოთ ექიმს. სხვა გვერდითი მოვლენები: გამონაკლის შემთხვევებში - ალერგიული ვასკულიტი, ფოტოსენსიბილიზაცია, სისხლის შრატში ნატრიუმის დონის დაქვეითება. თუ ავადმყოფი შეამჩნევს ზემოთ ჩამოთვლილ გვერდითი მოვლენებს მან რჩევა უნდა ჰკითხოს მკურნალ ექიმს. გამომდინარე იქიდან, რომ ცალკეულმა გვერდითმა მოვლენამ, როგორიცაა მძიმე ჰიპოგლიკემია, სისხლის სურათის მხრივ სერიოზული ცვლილებები, მძიმე ალერგიული რეაქციები, ღვიძლის უკმარისობა - შეიძლება გარკვეულ გარემოებაში ავადმყოფის სიცოცხლეს საფრთხე შეუქმნას, ასევე არასასურველი ან მძიმე რეაქციების განვითარების შემთხვევაში ავადმყოფმა დაუყოვნებლივ უნდა აცნობოს მათ შესახებ მკურნალ ექიმს და არავითარ შემთხვევაში არ გააგრძელოს პრეპარატის მიღება მისი რეკომენდაციის გარეშე. | ||
| უკუჩვენება: | - ინსულინდამოკიდებული (ტიპი 1) შაქრიანი დიაბეტი; - დიაბეტური კეტოაციდოზი, დიაბეტური პრეკომა და კომა; - მომატებული მგრძნობელობა გლიმეპირიდის ან პრეპარატის რომელიმე კომპონენტის მიმართ (ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციების განვითარების რისკი); - ღვიძლის ფუნქციის მძიმე დარღვევები; - თირკმელების ფუნქციის მძიმე დარღვევები (მათ შორის ჰემოდიალიზზე მყოფი ავადმყოფები). | ||
| ორსულობა და ლაქტაცია: | პრეპარატი გამოყენებისათვის უკუნაჩვენებია ორსულ ქალებში, მოსალოდნელი ორსულობის ან დაორსულების შემთხვევაში საჭიროა ქალის გადაყვანა ინსულინით თერაპიაზე. ექსპერიმენტული გამოკვლევებით დადგენილია, რომ გლიმეპირიდი გამოიყოფა დედის რძესთან ერთად. ამასთან დაკავშირებით, არ შეიძლება გლიმეპირიდის დანიშვნა ლაქტაციის პერიოდში. ავადმყოფი უნდა გადავიდეს ინსულინზე ან შეწყვიტოს ძუძუთი კვება. | ||
| განსაკუთრებული მითითებები: | ადექვატური დიეტა, რეგულარული და საკმარისი ფიზიკური ვარჯიშები, საჭიროების შემთხვევაში, სხეულის მასის დაკლება ისეთივე მნიშვნელოვანია სისხლში შაქრის დონის ოპტიმალური კონტროლის მისაღწევად, როგორც გლიმეპირიდის რეგულარული მიღება. სისხლში შაქრის დონის არასაკმარისი დაწევის კლინიკური სიმპტომებია შარდვის სიხშირის მომატება, ძლიერი წყურვილი, პირის სიმშრალე. კანის საფარის სიმშრალე. მკურნალობის პირველ კვირებში შეიძლება გაიზარდოს ჰიპოგლიკემიის განვითარების რისკი, რაც საჭიროებს ავადმყოფებზე განსაკუთრებით მკაცრ დაკვირვებას. ფაქტორებს, რომლებიც ხელს უწყობენ ჰიპოგლიკემიის განვითარებას, მიეკუთვნება: - ავადმყოფის მხრიდან ექიმთან თანამ-შრომლობის სურვილის უქონლობა ან არასაკმარისი უნარი (განსაკუთრებით ხანდაზმულ ასაკში); - არასასრულფასოვანი, არარეგულარული კვება, საკვების მიღების გამოტოვება; - დისბალანსი ფიზიკურ დატვირთვასა და ნახშირწყლების მოხმარებას შორის; - ჩვეული დიეტის შეცვლა; - ალკოჰოლის მიღება, განსაკუთრებით საკვების მიღების გამოტოვებასთან ერთად; - თირკმლების ფუნქციის დარღვევა; - ღვიძლის ფუნქციის მძიმე დარღვევა; - გლიმეპირიდის დოზის გადაჭარბება; - ენდოკრინული სისტემის არაკომპესირებული დაავადებები, რომლებიც ზემოქმედებენ ნახშირწყლების ცვლაზე (მაგ. ფარისებრი ჯირკვლის ფუნქციის დარღვევები, ჰიპოფიზური უკმარისობა ან თირკმელზედა ჯირკვლის უკმარისობა). - ზოგიერთი სამკურნალო საშუალების ერ-თდროული გამოყენება ექიმი ინფორმირებული უნდა იყოს ზემოთ აღნიშნული ფაქტორებისა და ჰიპოგლიკემიის ეპიზოდების შესახებ, რადგან ეს ყოველივე ითხოვს ავადმყოფის მიმართ განსაკუთრებულ ყურადღებას. ამგვარი ფაქტორების არსებობისას, რომლებიც ზრდის ჰიპოგლიკემიის განვითარების საშიშროებას, საჭიროა გლიმეპირიდის დოზის ან მკურნალობის სქემის კორექტირება. აღნიშნული საჭიროა გაკეთდეს ინტერკურენტული დაავადების ან ავადმყოფის ცხოვრების წესის შეცვლის შემთხვევაში. ჰიპოგლიკემიის სიმპტომები შეიძლება იყოს შერბილებული ან სრულიად არ ვლინდებოდეს ხანდაზმულ ავადმყოფებში; ვეგეტატური ნეიროპათიით დაავადებულ ადამიანებში, ან ავადმყოფებში რომლებიც ერთდროულად მკურნალობენ β-ადრენობლოკატორებით, კლონიდინით, რეზერპინით, გუანეტიდინით ან სხვა მსგავსი საშუალებებით. ჰიპოგლიკემია თითქმის ყოველთვის შეიძლება სწრაფად იქნას ნიველირებული ნახ-შირწყლების (გლუკოზა ან შაქარი, მაგ. შაქრის ნატეხის სახით, ხილის ტკბილი წვენი ან ჩაი) დაუყონებლივი მიღებით. ამასთან დაკავშირებით ავადმყოფს მუდამ უნდა ჰქონდეს თან არანაკლებ 20 გ გლუკოზა. შაქრის შემცვლელები არაეფექტურია ჰიპოგლიკემიის მკურნალობაში. სულფანილშარდოვანას სხვა პრეპარატების გამოყენების გამოცდილებიდან ცნობილია, რომ მიუხედავად საწყის ეტაპზე ჰიპოგლიკემიის დაძლევის წარმატებისა, მოსალოდნელია მისი რეციდივი. ამასთან დაკავშირებით, აუცილებელია მუდმივად და გულდასმით დაკვირვება ავადმყოფზე. მძიმე ჰიპოგლიკემია საჭიროებს დაუყოვნებლივ მკურნალობას ექიმის მეთვალყურეობის ქვეშ, ხოლო გარკვეულ შემთხვევებში ავადმყოფის ჰოსპიტალიზაციას. თუ შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულს მკურნალობენ სხვადასხვა ექიმები (მაგალითად უბედური შემთხვევის შემდეგ საავადმყოფოში ყოფნა, გამოსასვლელ დღეებ-ში ავადმყოფობა), მან აუცილებლად უნდა აცნობოს ექიმებს თავისი დაავადების და ჩატარებული მკურნალობის შესახებ. სტრესულ სიტუაციებში (მაგალითად ტრავმა, ქირურგიული ჩარევა, ინფექციური დაავადებები) შეიძლება წამოიჭრას ინსულინით თერაპიაზე ავადმყოფის დროებით გადაყვანის .აუცილებლობა. გლიმეპირიდით მკურნალობისას საჭიროა სისხლსა და შარდში შაქრის დონის, აგრეთვე გლიკოზირებული ჰემოგლობინის კონცენტრაციის რეგულარული კონტროლი. მკურნალობის დასაწყისში, ერთი სამკურნალო საშუალებიდან მეორეზე გადასვლის, ან გლიმეპირიდის არარეგულარული მიღების დროს შეიძლება ადგილი ჰქონდეს ჰიპო-ან ჰიპერგლიკემიით გამოწვეულ ყურადღების კონცეტრაციისა და ფსიქომოტორული რეაქციების სისწრაფის დაქვეითებას. მან შეიძლება უარყოფითად იმოქმედოს ავტოტრანსპორტის ან სხვადასხვა სახის მანქანებისა და მექანიზმების მართვის უნარზე. | ||
| ჭარბი დოზირება: | პრეპარატის ჭარბი დოზირებისას შესაძლოა ჰიპოგლიკემიის განვითარება. | ||
| ურთიერთქმედება სხვა მედიკამენტებთან: | ჰიპოგლიკემიური მოქმედების გაძლიერება და ამასთან დაკავშირებით ჰიპოგლიკემიის შესაძლო განვითარება შეიძლება აღინიშნოს გლიმეპირიდისა და ინსულინის და აგრეთვე სხვა პერორალური შაქრის დამწევი საშუალებების ერდროული გამოყენებისას, მაგალითად, როგორიცაა აგფ-ის ინჰიბიტორები, ალოპურინოლი, ანაბოლური სტეროიდები და მამაკაცის სასქესო ჰორმონები, ქლორამფენიკოლი, კუმარინის წარმოებულები, ციკლოფოსფამიდი, დიზოპირამიდი, ფენფლურამინი, ფიბრატები, ფლუოქსეტინი, გუანეტიდინი, იზოფოსფამიდი, მაო-ს ინჰიბიტორები, მიკონაზოლი, პენტოქსიფილინი (მაღალი დოზებით პარენტერალური შეყვანისას), ფენილბუტაზონი, აზაპროპაზონი, ოქსიფენბუტაზონი, პრობენიციდი, ქინოლონები, სალიცილატები, სულფინპირაზონი, სულფანილამიდები, ტეტრაციკლინები, ტრიტოკვალინი. ჰიპოგლიკემიური მოქმედების შესუსტება და ამასთან დაკავ-შირებული სისხლში შაქრის დონის მომატება შეიძლება გლიმეპირიდისა და აცეტაზოლამიდის, ბარბიტურატების, კორტიკოსტეროიდების, დიაზოქსიდის, დიურეზულების, ადრენალინისა და სიმპათომიმეტური საშუალებების, გლუკაგონის, სასაქმებელი საშუალებების (ხანგძლივი გამოყენებისას), ნიკოტინის მჟავას (მაღალ დოზებში), ესტროგენებისა და პროგესტაგენების, ფენო-თიაზინების, ფენიტოინის, რიფამპიცინის, ფარისებრი ჯირკვლის ჰორმონების ერთდროული გამოყენების დროს. H2-რეცეპტორების ბლოკატორებს, კლონიდინსა და რეზერპინს შეუძლიათ გლიმეპირიდის ჰიპოგლიკემიური მოქმედების როგორც გაძლიერება, ასევე შესუსტება. β-ადრენობლოკატორები აქვეითებენ გლუკოზის მიმართ ტოლერანტობას, რასაც შეუძლია შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულებში გამოიწვიოს ნივთიერებათა ცვლის დარღვევების კომპენსაციის გაუარესება. გარდა ამისა, β-ადრენობლოკატორებს შეუძლია ჰიპოგლიკემიის განვითარების რისკის გაძლიერება. სიმპათოლიზური საშუალებების მოქმედება როგორიცაა β-ადრენობლოკატორები, კლონიდინი და რეზერპინი შესაძლებელია მივაღწიოთ ჰიპოგლიკემიის კლინიკური ნიშნების შესუსტებას ან არარსებობას. გლიმეპირიდის მიღების ფონზე შეიძლება ადგილი ჰქონდეს კუმარინის წარმოებულების მოქმედების გაძლიერებას ან შესუსტებას. ალკოჰოლის ერთჯერად ან ქრონიკულ მიღებას შეუძლია გლიმეპირიდის ჰიპოგლიკემიური მოქმედების გაძლიერებაც და შესუსტებაც. |
Page generation time: 0. 020919111 sec.
