| უნიფიცირებული დასახელება: | ტალინოლოლიTalinolol | ||
| ა.თ.ქ. კლასიფიკაცია: | |||
C07AB13 | C გულ-სისხლძარღვთა სისტემა | ||
| 07 ბეტა- ადრენობლოკატორები | |||
| A ბეტა- ადრენობლოკატორები | |||
| B სელექტური ბეტა- ადრენობლოკატორები | |||
| ანოტაცია: | |||
| ფარმაკოლოგიური თვისება: | ტალინოლოლი წარმოადგენს კარდიოსელექტიურ ბეტა1-ადრენობლოკატორს, რომელსაც არ გააჩნია შინაგანი სიმპატომიმეტური აქტივობა. ძალიან მაღალ დოზებში შესწევს ბეტა2- ადრენორეცეპტორებისბლოკირების უნარი. მას არ გააჩნია მემბრანომასტაბილიზებელი ეფექტი. ხასიათდება ანტიანგინალური, ჰიპოტენზიური და ანტიარითმული მოქმედებით. გულში ლოკალიზებული ბეტა1-ადრენორეცეპტორების ბლოკადით ამცირებს მიოკარდზე სიმპატიკური სტიმულაციისა და სისხლში მოცირკულირე კატექოლამინების ზეგავლენას. გამოყენებული დოზის და საწყისი სიმპატიკური ტონუსის მიხედვით იგი ამცირებს სინუსური კვანძის ავტომატიზმს, გულისცემის სიხშირეს (მოსვენებით მდგომარეობაში და ფიზიკური დატვირთვისათვისას) და გულის შეკუმშვის ძალას, თრგუნავს ატრიოვენტრიკულურ გამტარებლობას, გულის აგზნებადობას და პლაზმის რენინის აქტივობას. იგი ამცირებს გულის კუნთის მოთხოვნილებას ჟანგბადის მიმართ და სტენოკარდიული შეტევების სიხშირეს, აქვეითებს სისხლის არტერიულ წნევას (სტაბილური ეფექტი აღინიშნება მკურნალობიდან 2 კვირის შემდეგ). | ||
| ფარმაკოკინეტიკა: | ინტრავენური შეყვანისას პრეპარატი სწრაფად ნაწილდება ქსოვილებში. მისი კონცენტრაცია სისხლის პლაზმაში ატარებს ბიექსპონენციურ ხასიათს. ნახევარგამოყოფის პერიოდი შეადგენს 10.6 (7.3-18.2) საათს. პლაზმური კლირენსი შეადგენს 352 (284-415) მლ/წუთში, ხოლო განაწილების მოცულობა წონასწორული კონცენტრაციის პირობებში - 3.3 (2.5-4.3) ლ/კგ-ზე. პერორალური გამოყენების შემდეგ ტალინოლოლი სწრაფად შეიწოვება კუჭ-ნაწლავის ტრაქტიდან. მისი მაქსიმალური კონცენტრაცია სისხლის პლაზმაში აღინიშნება 3.2 (1.7-4) საათის შემდეგ. კუმულაციის ინდექსი შეადგენს 1.8. ტალინოლოლის პერორალური გამოყენებისას ჭამის შემდეგ, უზმოზე მის გამოყენებასთან შედარებით, მნიშვნელოვნად მცირდება პრეპარატის მაქსილამური კონცენტრაცია სისხლის პლაზმაში, რომელიც აღინიშნება მოგვიანებით. ამ დროს მისი ბიოშეღწევადობა მცირდება 45%-ით. პრეპარატის 60.9 (50-70)% უკავშირდება სისხლის პლაზმის ცილებს. პრეპარატის ნაწილი უცველელი სახით ელიმინირდება ორგანიზმიდან თირკმელებით. მისი ინტრავენური გამოყენებისას დაახლოვებით 57 (37-78)%, ხოლო პერორალური გამოყენებისას 30 (12-36)% ელიმინირდება შარდით. ინტრავენურად შეყვანილი ტალინოლოლის 7.5% ელიმინირდება ნაღველით. სისხლის პლაზმიდან პრეპარატის ნახევარგამოყოფის საბოლოო პერიოდი შეადგენს 11.9 (8.7-17.8) საათს. პერორალური ტალინოლოლის აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა შეადგენს 55%-ს. | ||
| ჩვენება: | - სინუსური ტაქიკარდია, სუპრავენტრიკულური და ვენტრიკულური არითმიები; - დაძაბვის (სტაბილური) სტენოკარდია, გამოხატული არასტაბილური სტენოკარდია; - მიოკარდიუმის მწვავე იშემია (აუცილებელია ჩვენების მკაცრი დადგენა); - მიოკარდიუმის ინფარქტის მეორადი პროფილაქტიკა; - არტერიული ჰიპერტენზია; - გულის ჰიპერკინეტიკური სინდრომი; - თირეოტოქსიკოზის დროს. | ||
| დოზირება და მიღების წესი: | პრერატის დოზირება ხორციელდება ექიმის მიერ ინდივიდუალურად, დაავადების სიმძიმის და პრეპარატზე მგრძნობელობის რეაქციის მიხედვით. პერორალური მკურნალობა იწყება დოზებით 50 მგ 1-2 ჯერ დღეში, ან 100 მგ ერთხელ დღეში. ჰიპერტონული დაავადების მკურნალობა: დასაწყისში ინიშნება პრეპარატის 100-150 მგ დღეში, დილით 100 მგ და 50 მგ საღამოს. არასაკმარისი თერაპიული ეფექტის დროს დოზა იზრდება 300 მგ-მდე დღეში. არტერიული წნევის არასაკმარისი შემცირებისას იყენებენ კალციუმის იონების ანტაგონისტების - დიჰიდროპირიდინის წარმოებულების და სალურეზული ან ვაზოდილატაციური საშუალებების კომბინაციას. იშემიური დაავადების მკურნალობა : სტაბილური სტენოკარდია: მსუბუქ შემთხვევაში პრეპარატი ინიშნება დოზით 100 მგ დღეში, დილას და საღამოს 1 დრაჟე (50 მგ) ან 100 მგ დილას ან საღამოს, ორგანიზმის დატვირთვის ხარისხის მიხედვით. პრეპარატის საშუალო დოზა შეადგენს 50-100 მგ 2 ჯერ დღეში. შესაძლებელია დოზის გაზრდა 300 მგმდე. რეკომენდებულია რაც შეიძლება ადრე კომბინირებული მკურნალობის დაწყება ნიტრატებთან. არასტაბილური სტენოკარდია: მძიმე შემთხვევაში პრეპარატი ინიშნება ინტრავენურად წვეთოვანი სახით 10-20 მგ (1-2 ამპულა) ერთი საათის განმავლობაში ან დოზით 30-60 მგ 24 საათის განმავლობაში, რის შემდეგაც ტარდება პერორალური მკურნალობა. პრინცმეტალის ვაზოსპასტიური სტენოკარდის დროს პრეპარატის გამოყენება სახიფათოა (ძლიერდება გულის გვირგვინოვანი არტერიების სპაზმი). გულის რითმის დარღვევის მკურნალობა: მწვავე შეტევის მკურნალობა იწყება პრეპარატის ნელი ინტრავენური შეყვანით დოზით 10 მგ (ერთი ამპულა) 3-5 წუთის განმავლობაში. 10 წუთის შემდეგ შეიძლება ინექციის გამეორება. პრეპარატის შეყვანა მაღალი დოზებით, 10-20 მგ 3 ჯერ დღეში 24 საათის განმავლობაში ტარდება ეკგ-მონიტორინგის, პულსის სიხშირის და არტერიული წნევის კონტროლის ქვეშ და ამავე დროს გულის დეფიბრილაციის შესაძლებლობის ჩატარების პირობებში. პრეპარატით ინტრავენური მკურნალობის ალტერნატივას ან გაგრძელებას წარმოადგენს მისი ინტრავენური წვეთოვანი შეყვანა დოზით 30-60 მგ 24 საათის განავლობაში, ხოლო გადაუდებელ სიტუაციაში ინტრავენურად წვეთოვანი სახით 30 მგ 6 საათის განამავლობაში. პრეპარატით პერორალური მკურნალობა იწყება დოზით 150 მგ დღეში, შემდგომში აუცილებლობისას დოზა იზრდება 300 მგმდე დღეში. არგუმენტირებულ შემთხვევაში შესაძლებელია დოზის მომატება ზემოთაღნიშნული მონიტორინგის ქვეშ. გულის ჰიპერკინეტური სინდრომის მკურნალობა: ადრენერგული სისტემის საწყისი მდგომარეობის გათვალისწინებით საკმარისია პრეპარატის შემდეგი დოზები: 50 მგ 1-2 ჯერ დღეში პერორალურად. იშვიათად აუცილებელია დოზა 300 მგ დღეში. მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის მკურნალობა: მწვავე პერიოდი: პრეპარატი ინიშნება მხოლოდ ინტენსიური თერაპიის განყოფილებაში ეკგ-ს, პულსის სიხშირის და არტერიული წნევის უმკაცრესი კონტროლის ქვეშ. მკურნალობა იწყება ინფარქტის განვითარებიდან 12 საათის განმავლობაში. პრეპარატის საწყისი დოზაა 10-20 მგ, რომელიც ინიშნება ინტრავენურად წვეთოვანი გზით ერთი საათის განმავლობაში. 24 საათის განმავლობაში შეჰყავთ 50 მგმდე. უფრო მაღალი დოზები არ ინიშნება. მეორე დღეს - დოზა მცირდება 2 ჯერ, შემდგომში გადადიან პერორალურ მკურნალობაზე დოზით 50-100 მგ 2 ჯერ დღეში (300 მგ დღეში). მეორადი პროფილაქტიკა: მოგვიანებით პოსტინფარქტულ პერიოდში პრეპარატი ინიშნება ისეთივე დოზებით, როგორც სტაბილური სტენოკარდიის დროს, საშუალოდ 100-200 მგ დღეში პერორალურად. პერორალური მკურნალობისას ინტერვალი პრეპარატის მიღებებს შორის შეადგენს 12-24 საათს. პრეპარატი ინიშნება ჭამამდე 0.5-1 საათით ადრე, დაუღეჭავად, სითხის მიყოლებით. პრეპარატის საინექციო ხსნარი განზავდება და შეყავთ ინტრავენურად და წვეთოვანი ინფუზიის სახით. ინტრავენური შეყვანისათვის საინექციო ხსნარი იხსნება გამოხდილ წყალში ან ნატრიუმის ქლორიდის იზოტონურ ხსნარ-ში შეფარდებით 1:1, რომელიც შეჰყავთ 35 წუთის განმავლობაში. ინტრავენური წვეთოვანი შეყვანისათვის შესაძლებელია ნატრიუმის ქლორიდის იზოტონური ხსნარის ან ელექტროლიტუ რი ხსნარის E 153-ს გამოყენება. რეკომენდებულია პრეპარატის გამოყენება შემდეგი განზავებით: მოქმედი ნივთიერების რაოდენობა - 10მგ, გამხსნელის რაოდენობა - 250მლ, შეყვანის ხანგრძლივობა - 1 საათი; მოქმედი ნივთიერების რაოდენობა - 30მგ, გამხსნელის რაოდენობა - 500მლ, შეყვანის ხანგრძლივობა - 24 საათი; მოქმედი ნივთიერების რაოდენობა - 60მგ, გამხსნელის რაოდენობა - 500მლ, შეყვანის ხანგრძლივობა - 24 საათი; დაუშვებელია ინტრაარტერიული ან პარავენოზური გადასხმების ჩატარება სისხლძარღვების და მიმდებარე ქსოვილების დაზიანების საშიშროების გამო. გამოყენების ხანგრძლივობა: პრეპარატის გამოყენება დამოკიდებულია დაავადების კლინიკური სურათის და პრეპარატის მიმართ ტოლერანტობაზე. . პრეპარატით მკურნალობის შეწყვეტა ისევე, როგორც სხვა ბეტა-ადრენობლოკატორების, წარმოებს თანდათანობით. პრეპარატით მკურნალობის დაგეგმილი ან აუცილებელი შეწყვეტა ტარდება 1-2 კვირის განმავლობაში, დოზის თანდათანობითი შემცირებით. საინექციო ხსნარი: პრეპარატის ინტრავენური შეყვანა ტარდება ხანმოკლე დროის განმავლობაში. გამოყენების თავისებურებები: ავადმყოფებში ბრონქოპულმონური გზების ობსტრუქციული დაავადებებით ტალინოლოლი მაღალი დოზებით მოქმედებს ფილტვების სისხლმიმოქცევაზე და ვენტილაციაზე. ასეთ შემთხვევაში იგი ინიშნება სასიცოხლო ჩვენების მიხედვით სარგებლიანობის და შესაძლო რისკის განსაზღვრის და ჩატარებული კონტროლის შემდეგ (მათ შორის ფილტვების ვენტილაციის მაჩვენებლები). ასეთ ავადმყოფებში ტალინოლოლი გამოიყენება პერორალურად მაქსიმალური დოზით 50 მგ 2-ჯერ დღეში. ამ ჯგუფს მიეკუთვნება ავადმყოფები ფილტვების პროფესიული დაავადებებით. ავადმყოფებში შაქრიანი დიაბეტით, რომელთაც ესაჭიროებათ ჰიპოგლიკემიური თერაპიის ჩატარება, ბეტა-ადრენობლოკატორები აძლიერებენ ჰიპოგლიკემიურ რეაქციებს. მრავალწლიანმა კლინიკურმა დაკვირვებამ არ გამოავლინა ტალინოლოლის მოქმედება სისხლში შაქრის კონცენტრაციაზე, ამიტომ გლუკოზის ხშირი შემოწმება წარმოებს ავადმყოფებში ლაბილური შაქრიანი დიაბეტით ან მიდრეკილებით ჰიპოგლიკემიისადმი. ტალინოლოლის მოხსნა ოპერაციის წინ დაუშვებელია (მოხსნის ფენომენის საშიშროება). ვინაიდან ნარკოზული საშუალებები აძლიერებენ ტალინოლოლის უარყოფით ინოტროპულ მოქმედებას, აუცილებელია ანესთეზიოლოგის ინფორმირება პრეპარატით მკურნალობის შესახებ. როგორც ყველა ბეტა-ადრენობლოკატორის შემთხვევაში, ტალინოლოლის მოხსნა ხორციელდება თანდათანობით, განსაკუთრებით ავადმყოფებში იშემიური დაავადებით მისი თანდათანობითი მოხსნა წარმოებს 1-2 კვირის განმავლობაში დოზის შემცირებით, კლინიკური სურათის მწვავე გაუარესების თავიდან ასაცილებლად. ვინაიდან ტალინოლოლმა შეიძლება გააძლიეროს კატეთერიზაციით გამოწვეული კორონარული არტერიების სპაზმი, მისი მოხსნა ხორცილედება 1-2 დღით ადრე გულის კატეთერიზაციამდე, სელექტიური კ | ||
| გვერდითი მოვლენები: | ხანდახან პრეპარატით მკურნალობის დასაწყისში აღინიშნება: დაღლილობა, თავბრუსხვევა, დეპრესია, ჰალუცინაციები, თავის ტკივილი, ოფლიანობა, ძილის დარღვევა, კოშმარული სიზმრები. ასევე ვითარდება დისპეფსიური მოვლენები კუჭნაწლავის ტრაქტის მხრივ. აღნიშნული გვერდითი მოვლენები (ძირითადად სუბიექტური ჩივილები) თავისთავად მცირდება მკურნალობის გაგრძელებისას, ან ისინი გაივლის პრეპარატის დოზის შემცირებისას. მხოლოდ იშვიათად არის საჭირო პრეპარატის მოხსნა. გულ-სისხლძარღვთა სისტემის მხრივ: ბრადიკარდია, არტერიული ჰიპოტონია, ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა, გულის უკმარისობის პროგრესირება. ეს სიმპტომები ხშირად აღინიშნება ავადმყოფებში გულის ფუნქციის დარღვევით. ბრონქოსპაზმი აღინიშნება პაციენტებში მიდრეკილებით მის მიმართ. შესაძლებელია სისუსტე და სიცივის შეგრძნება კიდურებში, კანის ეკზანტემების გაჩენა, იმპოტენცია ახალგაზრდა პირებში, ასევე ცრემლდენის შემცირება, რაც გასათვალისწინებელია იმ პირთათვის, რომლებიც ატარებებნ კონტაქტურ ლინზებს. ცალკეულ შემთხვევაში აღინიშნება ნაწლავების გაუვალობა, აღწერილია ქოლესტაზური ჰეპატიტის ერთეული შემთხვევები. ცალკეულ ავადმყოფებში შესაძლებელია ფსორიაზის სიმპტომების გაძლიერება ან ფსორიაზული გამონაყარის გაჩენა. შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულებაში შესაძლებელია ჰიპოგლიკემიის განვითარება. | ||
| უკუჩვენება: | - მომატებული მგრძნობელობა პრეპარატის და მასში შემავალი კომპონენტების მიმართ; - გულის III-IV ხარისხის უკმარისობა NYHA-ს კლასიფიკაციით; - კარდიოგენული შოკი; - სინუსური კვანძის სისუსტის სინდრომი; - სინოატრიული ბლოკადა და ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა II და III ხარისხის; - გამოხატული ბრადიკარდია (<50 დარტყმა/წუთში); - მიოკარდიუმის ახლადგადატანილი ინფარქტი გართულებებით (ბრადიკარდია, ჰიპოტონია, გულის მარცხენა პარკუჭის უკმარისობა); - არტერიული ჰიპოტონია; - ბრონქული ასთმა; - ფეოქრომოციტომა ალფა-ადრენობლოკატორებით მკურნალობამდე. | ||
| ორსულობა და ლაქტაცია: | პრეპარატი ინიშნება მხოლოდ სასიცოხლო ჩვენებების მიხედვით. | ||
| განსაკუთრებული მითითებები: | პრეპარატის საინექციო ხსნარი: საინექციო ხსნარის შემადგენლობაში შემავალი ნატრიუმის სულფიტი ზოგიერთ ავადმყოფებში, განსაკუთრებით ბრონქული ასთმით დაავადებულებში, იწვევს პრეპარატის მიმართ მომატებული მგრძნობელობის რეაქციის განვითარებას, რაც გამოიხატება გულისრევით, დიარეით, ქოშინით, ასთმის შეტევით, ცნობიერების დარღვევით ან შოკით. ყველა აღნიშნულ შემთხვევაში აღწერილი სიმპტომები მიმდინარეობს განასხვავებულად, ხანდახან ისინი სიცოცხლისათვის სახიფათოა. სიფრთხილეა საჭირო: - ბრონქოპულმონური სისტემის ობსტრუქციული დაავადებების დროს; - პერიფერიული არტერიული სისხლმიმოქცევის დარღვევის გვიანი სტადია; - შაქრიანი დიაბეტი, რომელიც საჭიროებს ჰიპოგლიკემიურ თერაპიას; - მეტაბოლური აციდოზი (ხანგრძლივი შიმშილობა); - ავადმყოფებში, რომლებსაც პირად ან ოჯახურ ანამნეზში აღენიშნებათ ფსორიაზი, ბეტა-ადრენოაბლოკატორები ენიშნებათ მოსალოდნელი რისკის და შესაძლო სარგებლიანობის განსაზღვრის შემდეგ. პრეპარატის ზემოქმედება ყურადღების კონცენტრაციაზე: პრეპარატი სიფრთხილით ინიშნება პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ გვერდითი მოვლენები ცენტრალური ნერვული სისტემის მხრივ. ამ ავადმყოფებში სხვადასხვა ხარისხით ირღვევა ავტომობილის მართვის და მექანიზმებთან მუშაობის უნარი. აღნიშნული მოვლენები განსაკუთრებით ძლიერად ვლინდება პრეპარატით მკურნალობის დასაწყისში, ერთი პრეპარატის შეცვლისას მეორეთი და ალკოჰოლის გამოყენებისას. | ||
| ურთიერთქმედება სხვა მედიკამენტებთან: | ტალინოლოლის ჰიპოტენზიური მოქმედება ძლიერდება მისი ერთდროული გამოყენებისას დიურეზულ და სხვა ანტიჰიპერტენზიულ საშუალებებთან (მაგალითად, ვაზოდილატატორებთან და ფსიქოტროპულ საშუალებებთან). ცენტრალური მოქმედების პრეპარატები (რეზერპინი, მეტილდოფა, კლონიდინი) აძლიერებენ ბრადიკარდიას. ტალინოლოლის ერთდროული გამოყენებისას ვერაპამილთან, დილთიაზემთან გასათვალისწინებელია ძლიერი კარდიოდეპრესიული ეფექტები (საჭიროა სიფრთხილე კალციუმის ანტაგონისტების ინტრავენური გამოყენებისას, ისიც მხოლოდ ინტესიური თერაპიის განყოფილებაში), რის გამოც მათი კომბინირება არ არის მოზანშეწონილი. ტალინოლოლის და საგულე გლიკოზიდების ერთდროული გამოყენებისას მატულობს ბრადიარითმიის, ატრიოვენტრიკულური ბლოკადის, ასისტოლიის განვითარების რისკი. ტალინოლოლის და I ჯგუფის ანტიარითმული საშუალებების ერთდროული გამოყენებისას (ქინიდინი, დიზოპირამიდი, პროკაინამიდი) შესაძლებელია გაძლიერდეს უარყოფითი ინოტროპული მოქმედება, განსაკუთრებით გულის არსებული უკმარისობის დროს. ტალინოლოლის ერთდროული გამოყენებისას ჭვავის რქის არაჰიდრირებულ ალკალოიდებთან, ცალკეულ შემთხვევაში აღინიშნება პერიფერიული სისხლმიმოქცევის დარღვევა. შაქრიანი დიაბეტის დროს, რომელიც საჭიროებს მკურნალობას ინსულინით ან სულფანილშარდოვანას წარმოებულებით, შეიძლება გაძლიერდეს ან გახანგრძლივდეს ჰიპოგლიკემია. ალკოჰოლთან ტალინოლოლის კომბინირებისას ძლიერდება მისი დამთრგუნველი მოქმედება. სულფასალაზანის გამოყენება იწვევს ტალინოლოლის კონცენტრაციის მომატებას სისხლში. საჭმლის მიღება ხელს უშლის ტალინოლოლის შეწოვას, რის გამოც იგი ინიშნება ჭამის წინ. | ||
| ჭარბი დოზირება: | ტალინოლოლით მოწამვლის ადრეული სიმპტომები, რომლებიც ვლინდება ლატენტური პერიოდის შემდეგ (30-240 წუთი): გულისრევა, ღებინება, არტერიული ჰიპოტონია უმეტეს შემთხვევაში ვლინდება ბრადიკარდიის ან ნორმალური გულისცემის ფონზე. ერთდროულად ან გარკვეული დროის შემდეგ ვითარდება ცნობიერების დაბინდვა, როგორიცაა აპათია, ძილიანობა კომის განვითარებამდე. ტონურ-კლონური კრუნჩხვები ვითარდება იშვიათად. მოწამვლის შემდგომი სურათი გამოიხატება გულის მწვავე უკმარისობით დაბალი სისტოლური მოცულობის და სუნთქვის დათრგუნვის ფონზე. გულის რითმის დარღვევა აღინიშნება პრეპარატის მაღალი დოზების (2 გ) მიღების შემდეგ და იგი ხასიათდება სიცოცხლისათვის სახიფათო არითმიების განვითარებით, რაც ვლინდება სინუსური და ატრიოვენტრიკულური კვანძების ფუნქციის დარღვევით. მოგვიანებით ვითარდება პარკუჭთაშიდა ბლოკადები. ჰიპოგლიკემია და აციდოზი აღინიშნება ბავშვებში შემთხვევითი მოწამვლის დროს. მოწამვლის მკურნალობა: არასპეციფიკურ ზომებთან ერთად, რომლებიც მიმართულია პრეპარატის გამოსაყვანად ორგანიზმიდან, როგორიცაა მისი შეწოვის შეწყვეტა (კუჭის ამორეცხვა, გააქტივებული ნახშირის და ნატრიუმის სულფატის მიცემა), მიმართავენ ორგანიზმიდან მის დაჩქარებულ ელიმინაციას (ფორსირებული დიურეზი, ჰემოპერფუზია, კუჭ-ნაწლავის დაცლა), მჟავა-ტუტოვანი და ელექტროლიტური ბალანსის კორექცია, ოქსიგენოთერაპია და სასიცოხლო ფუნქციების შენარჩუნება ინტენსიური თერაპიის განყოფილებაში. ანტიდოტის სახით გამოიყენება: ინტრავენურად ატროპინი ერთჯერადად დოზით 0.5-2.0 მგ. გლუკაგონი: წვეთოვანი ინფუზიის სახით დოზით 1-5 მგ საათში გლუკოზის 5% ხსნარში. სხეულის წონის და მიღწეული თერაპიული ეფექტის მიხედვით ინიშნება ბეტა-სიმპათომიმეტური საშუალებები. ცალკეულ შემთხვევაში საწყისი ეფექტის არ არსებობისას შესაძლებელია მათი დოზის გაზრდა. რეკომენდებულია შემდეგი სამკურნალო საშუალებების მიღება: იზოპრენალინი, ორციპრენალინი, ადრენალინი, დოპამინი, დობუტამინი. ბრადიკარდიის დროს, რომელიც არ ექვემდებარება მკურნალობას, ტარდება ელექტრული დეფიბრილაცია. ბრონქოსპაზმის დროს ინტრავენურად შეჰყავთ ამინოფილინი. კრუნჩხვების დროს ინტრავენურად ნელა - დიაზეპამი. |
Page generation time: 0. 021349228 sec.
